سه

سلام

بهار نه

قرار بود شما زمانی این مطلب را بخوانید که همطاف دیگر نباشد اینجا (خوو رفتیم مسافرت همین حوالی- زیارت حضرت معصومه سلام الله علیها )

پارسال بهار دسته جمعی رفته بودیم زیارت که نه

پارسال بهار به‌تنهایی ارجمندبابا رفته بودند ولایت! که تصادف و پاشکستگی و بیمارستان (با اون دکتراشون!)  بستری در خانه و تعویض پانسمان (با اون پرستاراشون!) مطب دکتر و رادیولوژی (با اون عکساشون!)، فیزیوتراپی (با اون وزنه هاشون!)  پس از 11مـاه، ختم شد به استفاده از بِـرِیس و راه رفتن به کمک واکر و عصا.

خدایا بزرگی‌ات رو شکر

بیشتر برای دلِ دَدَرپسندِ ایشان راهی سفرشدیم کمافی سابق ریلی.

البته خانوادگی زیارت را دوست داریم . و البته‌تر شاهچراغ هم دلخواهمان هست. منتهی دوری مسیر و مدت طولانیِ بودن در قطار و بالا بودن قیمت بلیط پروازی (فعلا فلوس لاموجود!) اکتفا کردیم به کریمه اهل بیت.

خلاصه حلال کنید.

 

 

 

پ ن :

+ گنجینه – مهر 92

+ بیت الکرم – مهر 94

 

به زن سخت نگیرید مگر به هنگام در آغوش کشیدنش!

سلام

 

‏اصلِ جوانه زدن آن است که آدمی

در آن آغوشی که باید

سبز شود...

باقی‌مانده‌اش که دردی را دوا نمی‌کند...

مریم قهرمانلو

 

خفتم به یاد یار در آغوش گل ولی

آغوش گل کجا و بر و دوش او کجا؟!

رهی معیری

 

چیزی از این بهار در آغوشِ من کم است

تو نیستی و یکسره اُردی جهنم است...

فاطمه شمس

 

ای عشق ای تبلور آن آرزوی سبز

برخیز و چون سکوت، دلم را خطاب کن

سلمان هراتی

 

بعد از سیزده

سلام

بهارشش

 

.

رفع دلتنگی مادرم یا حفظ آرامش زندگی‌ام

.

کاش به جرم ازدواج نکردن، او را بی‌عرضه حساب نمی‌کردند
.

خواب تکراری : گریختن در خواب اگر بدون فریاد و زارى باشد، دلیل شادى و سرور است

.

نود و شش برایم سال پرکنشی! بود.

سالی پر از موقعیت‌هایی که باید به تنهایی می‌گذراندمشان، پُر از بی‌تفاوتی، پر از سختی، پر از ترس و شوق و هزار و یک احساس دیگر. فکرهایی که بابتشان ساعتها از شب، بیدار ماندم. صبح‌هایی که با حسرتِ  خواب سیر! ناچار روز را شروع کردم (خوو خواب یکی از چند موردی است که زنده بودن را برایم لذتبخش کرده است)

سالی که  توفیق اجباری سبب شد تا خودم را در عرصه‌های گوناگون از خشم و عجز و تنهایی تا عشق و شور و ذوق بیازمایم (که نه! آزمایند، آزموده شوم یا هرچی) نود و شش به معنای واقعی کلمه، سالِ آزمون و خطا بود.

حالا که نود و شش تمام شده، دوست دارم نود و هفت، سالِ خودم باشد. خودم آن طور که راحت هستم، نه آن طور که دیگران می بینند یا می‌خواهند که ببینند.

.

این روز‌ها خیلی غمگین بودم ، خیلی خیلی زیاد . در حدی که شاید ده برابر بیشتر از اینکه بخندم غصه خوردم ، بغض کردم و بیشتر ناامید شدم .

دلم نمی‌خواهد توضیح بدهم. البته توضیح احساسات هم بلد نیستم. خدا رو شکر الان بهترم . تغییری ایجاد نشده فقط زمان گذشته و این گذشت زمان مدد رسان خوبیست. همین 

 

 

 

 

 

 

 

توضیح نوشت:

این جملات از من هست و از من نیست. هرکدام را جایی شنیدم یا خواندم مصداق "جانا سخن از دل ما می گویی" است.

مثلا جمله اول از کتاب خاطرات یک الاغ!

شیرین بهار

سلام

بهار دو

جدول پخش برنامه‌های تی وی را مرور می‌کردم برای یافتن سریال‌های مورد علاقه گرامی والدین.

 خوو شبکه تماشا، بدسلیقگی نشان داده و درست ساعتی که جومونگ و جنگجویان کوهستان پخش می‌شد الان سریال " فرار از زندان" را پخش می‌کند!

همانطور که زیرلب دعا می‌نمودم مسئولین شبکه تماشا را متوجه "خنده‌خانه" شدم.

خانه.

این لغت دلنشین! که براحتی با پیشوندهای متفاوت، معانی متفاوت می‌یافت.

آشپزخانه، مهمان‌خانه، گرم‌خانه و کتابخانه ( این آخری بیشتر در فیلم‌های اروپایی از نوع جنایی نمود داشت. خوو اغلب اجساد در کتابخانه کشف می‌شدند)

دوران کودکی بیشتر از واژه مهمان‌خانه استفاده می‌کردیم گویا الان پذیرایی جایگزینش شده.

من خراسانی ام. آن زمان به جای اتاق، خانه می‌گفتیم. خانه کوچیکه (همان اتاق نشیمن بود که تلویزیون تماشا می کردیم .سفره پهن می‌شد و مشق می‌نوشتیم). خانه بزرگه همان اتاق دو در بود مخصوص مهمانها (که البته ارجمند بابا هم برای استراحت وسط روز از آن استفاده می نمود.)

...

 همین

 

قصه از نو

سلام

بهار یک

 

چه فرقی دارد این روز با دگر روزها؟ ها؟ ساعت10 امشب، 11 دیشب بوده! نه

امشب شب آرزوهاست؟

...

ما همگی مسن‌تر می‌شویم و عده‌ای هم بزرگتر (خوو بزرگ شدن یخده سخت است، گویا اغلب! سالهای عمرمان را زندگی نمی‌کنیم. یک سالمند هشتاد ساله، 80 سال زندگی نکرده که! شاید 8 سال. مابقی را تکرار کرده است)

...